Magazine Category: Global People Awards
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze naar school en haalt ze op. ‘Als mijn werk niet af is, maak ik het af als de kinderen slapen. Dat is mijn probleem. Daar mogen zij niet onder lijden.’
El Bachiri wil haar zonen behoeden
In huize El Bachiri wordt genoten van twee culturen. ‘We zijn filosofisch en praten veel over het geloof. Elke vrijdagmiddag gaat Ibrahim met onze oudste zoons naar de moskee. Niet omdat het moet, maar omdat ze dat willen.’
Ze maakt zich zorgen. Niet dat haar oudste zonen op het verkeerde pad dreigen te belanden, maar het zijn ‘Marokkaanse jongens’, zo worden ze gezien. ‘Vanaf het moment dat ze elf, twaalf waren heb ik tegen mijn zoons gezegd: “Doe geen Gucci-petje op, voldoe niet aan de stereotypen, ga niet chillen en hangen. En als je wordt aangesproken, blijf beleefd. Wees je ervan bewust dat anderen het voor je verknallen.
“Mijn zonen worden gezien als ‘Marokkaanse jongens’. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders”
‘Ik ben bang dat er op een bepaalde manier naar ze wordt gekeken. Of dat niet wat ver gaat? Dat zeg je mooi, maar de realiteit is anders. Toen ik een nieuwe Range Rover had gekocht, wilde mijn oudste daar natuurlijk in rijden. Ik zei: “Okay, dat mag, maar houd er rekening mee dat je wordt aangehouden.” Hij rijdt hier de wijk uit, gaat de snelweg op richting Amsterdam en, ja hoor, hij wordt aangehouden. Van wie die auto was?
‘Ik heb hem zo gedrild dat hij meteen wist: o, dit bedoelde mama. Hij heeft netjes antwoord gegeven. “Goedenavond. De auto is van mijn moeder.” Als hij bijdehand had gedaan, had hij een probleem met me gehad.’
De segregatie, de achterstanden, El Bachiri vindt het vreselijk. ‘Als het in mijn macht zou liggen, zou ik er wat aan doen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven.’ Ze was onlangs genomineerd voor de Global People Award voor de beste multiculturele ondernemer. Ze won net niet. ‘Zo’n nominatie pak ik met beide handen aan. Als ik op een podium mijn verhaal kan vertellen, dan hoop ik dat jongeren dat zien en horen. En dat ze denken: het kan dus wel.’
Bron: Kosterman, R. (2021, 17 november). Nasima el Bachiri-Ouamar: ‘Ik doe alles het liefst zelf’. EWmagazine.nl. Geraadpleegd op 16 december 2021, van https://www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2021/11/el-bachiri-doe-alles-het-liefst-zelf-1417w/
Het zijn er steeds meer: mensen met een multiculturele achtergrond die het gemaakt hebben. Zij zijn inspirerende fakkeldragers onder jongeren uit hun kring. Voor deze toppers zijn daarom de Global People-awards opgericht, die het podium bieden om hun voorbeeld uit te dragen.
Eén van de winnaars is Ramon Arnhem, een van de weinige gekleurde politiecommissarissen die eindverantwoordelijke is. ,,Durf te dromen”, zegt deze baas van 800 politieagenten in het IJsselland. ,,Maar durf net zo groot te falen”.
De Chinese onderneemster Yuwong Chou verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Nu is ze directielid en mede-eigenaar van drukwerkbedrijf ADC, met 125 medewerkers. Zij zegt: ,,Geniet van het leven. Laat elke dag lonend zijn.”
Minder dan twee procent van de leidinggevenden komt volgens Global People van niet-westerse minderheden. ,,Ondertussen blijkt dat de succesvolste bedrijven diversiteit en inclusiviteit op waarde schatten”, zegt Global People-oprichter Melvin Tjoe Nij. ,,Het is menselijk en het levert te veel op om links te laten liggen.”
Bron: Beernink, P. K. (2021, 25 november). Multiculturele toppers als voorbeelden. Telegraaf. Geraadpleegd op 29 november 2021, van https://www.telegraaf.nl/financieel/1000996550/multiculturele-toppers-als-voorbeelden
DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
Uur lang verstopte
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Uithuwelijken
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
De pleuris
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
Rond die tijd begon je ook te solliciteren. Hoe was dat?
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
Kortsluiting
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
Raakt het je als je met discriminatie te maken krijgt?
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
Zou je soms meer moeten stilstaan bij wat je allemaal hebt bereikt?
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
Wat zou je zeggen tegen een meisje dat in dezelfde situatie zit als jij destijds?
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Racisme, pesterijen en strenge Chinese ouders. Het leven van Yuwong Chou (51) begon niet makkelijk. De Bosschenaar heeft een groot deel van haar leven dagelijks moeten vechten tegen vooroordelen en diepgewortelde culturele gewoontes. Zelfstandig zijn, dat was sinds haar negende haar drijfveer. Zo voorkwam ze dat ze werd uitgehuwelijkt aan een Chinese man en staat ze nu aan het hoofd van een drukkerij in Den Bosch.
Yuwong won afgelopen weekend een prijs voor multiculturele rolmodellen: de Global Peoples Award. Ze nam de prijs in ontvangst met de boodschap: ‘Kies voor de liefde, kies voor jezelf.’ “Dat klinkt voor jullie misschien als iets heel gewoons, maar is het in de Chinese wereld niet”, vertelt ze.
Haar ouders kwamen in 1970 naar Nederland om geld te verdienen en begonnen een Chinees restaurant in Helmond. In datzelfde jaar werd Yuwong geboren.
Yuwongs jeugd was zwaar. Ze was in Helmond de enige met een buitenlands tintje. En daar werd ze iedere dag mee geconfronteerd: “Pesterijen over Chineesje zijn: ‘Babi Pangang, Sambal Bij’, ik kan ze allemaal opnoemen. In de vijfde klas was ik het zo beu, dat ik me in de pauze heb verstopt. Daar schrok de leraar zo van, dat hij de klas heeft gesommeerd mij niet meer uit te schelden. En daarna is het ook niet meer gebeurd.”
“Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien.”
Na school werkte ze mee in het restaurant van haar ouders. Schijnbaar achteloos somt ze de incidenten op die ze meemaakte: “Mensen vinden het leuk om in een Chinees restaurant met eten te gooien. Er lag meer eten op de grond dan op de tafel. Eén keer was ik zo boos, toen heb ik tegen de klanten gezegd: ik reken 25 gulden schoonmaakkosten en die zet ik op de rekening. Ik ga niet jullie troep van de grond afhalen. Je mag het zelf doen, maar ik ga het niet doen. Ik was toen twaalf.”
Vooral met carnaval ging het vaak mis: “Dan zijn mensen zat hè. Betaalden ze niet, liepen ze weg en sloegen ze mijn vader. Mijn vader lag op de grond en mensen sloegen hem.”
Al vroeg, op haar negende, leerde ze van haar moeder een les: “Alles is van mij, zei ze. En dat is bij Chinezen ook zo: alles is van je ouders. Dus toen dacht ik: ik ga ook zorgen dat ik het zelf kan. Dat ik onafhankelijk ben. Beter worden dan de rest, dat wilde ik.”
“Ze hebben hem geld geboden om niet meer met mij om te gaan.”
Haar zelfstandigheid bracht haar wel in conflict met haar ouders. Zoals veel Chinese meisjes in die tijd zou Yuwong door haar ouders uitgehuwelijkt worden aan een Chinese jongen. “Maar dat wilde ik niet. Ik had een Nederlandse vriend. Mijn ouders ontdekten dat en ik mocht niet meer met hem omgaan. Ze hebben hem zelfs geld geboden om niet meer met mij om te gaan. Kunnen jullie je niets bij voorstellen, maar voor ons is dat heel normaal.”
Op een zondag, om tien uur ’s avonds, vertelde Yuwong dat ze de dag erna met een Nederlandse man zou trouwen. Haar ouders kwamen op de bruiloft en er werd niet meer over gesproken: “Ik heb het dus niet gedaan, ik ben niet uitgehuwelijkt. Ik ben het voorbeeld dat dat niet per se hoeft.”
Het huwelijk hield ondanks alles geen stand. Later leerde Yuwong haar huidige man Gert-Jan kennen. Hij had een drukkerij in Den Bosch en ze ging samen met hem aan de slag in de zaak. En nu heeft ze 125 medewerkers onder zich: “Mijn moeder is nu heel trots op mij. Ze heeft laatst gezegd dat ze heel blij is dat ik niet met een Chinese jongen ben getrouwd.”
Aflevering bekijken? Bekijk het via Brabant Vandaag – Omroep Brabant
Bron: Yuwong voorkwam dat ze werd uitgehuwelijkt en leidt nu een drukkerij. (2021, 10 november). Omroep Brabant. Geraadpleegd op 16 november 2021, van https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/3987189/yuwong-voorkwam-dat-ze-werd-uitgehuwelijkt-en-leidt-nu-een-drukkerij
“You can’t be what you can’t see.”
Wat was het een prachtige, inspirerende en indrukwekkende avond! Afgelopen zaterdag zijn tijdens een feestelijk gala-avond in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk de Awards uitgereikt in de categorie Entrepreneur, Manager en Rising Star. Het doel van de verkiezing is om vanuit kracht multiculturele rolmodellen zichtbaar te maken en een duidelijke boodschap af te geven: “Een diverse wereld vraagt om divers talent, waarin individuele verschillen er mogen zijn!”
En de winnaars zijn…
Entrepreneur: Yuwong Chou breekt met Chinese tradities en verruilde het Chinese restaurant van haar ouders voor een kantoorbaan. Momenteel is ze commercieel directeur en mede-eigenaar van ADC, een drukwerkbedrijf met 125 medewerkers en 7 (inter)nationale vestigingen. Haar motto: “Stel je doelstellingen en GA er dan voor!”
Manager: Ramon Arnhem geeft als één van de zeer weinige zwarte politiecommissarissen in een eindverantwoordelijke rol, leiding aan 800 politieagenten in het district IJsselland. Zijn motto: “Ga ervoor, wees de beste versie van jezelf, durf groot te dromen, maar durf ook net zo groot te falen”.
Rising Star: Redouan Assakali groeit van hulpkracht bij de supermarkt naar afdelingsmanager vers bij de Vomar in Almere. Daarnaast inspireert hij jongeren met zijn verhaal om het beste uit zichzelf te halen. Zijn motto: “Wees de regisseur van je eigen leven en maak er wat moois van!”
Overige Finalisten
In de finale stonden verder: Nour el Gehzaoui, eigenaar van NG hulp, een huiswerkbegeleiding instituut. Quincy Dagelet, mede-oprichter en CEO van Crowny. Vanessa Liem, partner bij advocatenkantoor van Doorne en mede-oprichter van stichting Stichting 2CU. Vijay Hoeblal, algemeen directeur bij Energie Data Services Nederland (EDSN). Jayani Masthoff, mede-eigenaar en directeur van Goudvisie én eigenaar van Gouden gasten. Nasima el Bachir, eigenaar van de 5 ondernemingen: BFlex Cleaning, Bflex Jobs, La Novia Boutique, Flevo Timmerfabriek en Boutique desk.
Benieuwd naar de foto’s? Bekijk deze via het artikel: “Foto’s en video’s Global People Awards 2021”
Wat leuk dat je meedoet!
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!
Blik met ons terug op de Global People Awards 2024!
Wat was het geweldig, indrukwekkend en inspirerend! Mogen wij aan u voorstellen, de winnaars van de Global People Awards 2024…
Rising Star 2024: Nisrine Belhaj
Manager 2024: Kavita Chigharoe
Entrepreneur 2024: Omar Zakaria Fouab
Hun boodschap is duidelijk:
Nisrine: “Ik sta om hier te laten zien dat een tegenslag geen einde is. Dat het er niet omgaat hoe vaak je valt, maar dat je weer opstaat!”
Kavita: “Dit moment is niet alleen een erkenning voor mijn persoonlijke inspanningen, maar een eerbetoon aan iedereen die in stilte heeft gevochten en aan iedereen die zijn eigen obstakels heeft overwonnen.”
Omar: “Ik zal niet stoppen en hoop dat ik uiteindelijk een toekomst kan realiseren waarin iedereen gelijke kansen krijgt en toegang tot kennis.”
Krachtige woorden! Niet alleen van de winnaars, maar ook van de andere geweldige finalisten die iedereen met hun verhaal recht in het hart raakten. Voor ons zijn jullie allemaal winnaars! Big shout out naar: Shemar Holmond, Samia Boukhizzou, Kobi Ampoma, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Ananda van Doorn, Yasin Kiliç & Tansel Kiliç! 💪
De kritische jury: Ron Steenkuijl, Steven Martina, Mariëtte Hamer & Marcia Moestoredjo
De geweldige sponsors: ING Nederland, Archipel Academy, Bilal Chicken Centre B.V. & ADG, De Nederlandsche Bank, Detentiecentrum Rotterdam, HeadFirst, KNVB, Ministerie van Financiën, Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA), Politie Nederland, Solinatra, The HEINEKEN Company en Wij Techniek.
En last but not least, het topentertainment: Jeannine La Rose, Michael Dawson, David Johnson & The Originals Entertainment! 🌟
Blik met ons terug op een fantastische avond, de Global People Awards 2024!
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗶𝗻𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗚𝗹𝗼𝗯𝗮𝗹 𝗣𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 𝗔𝘄𝗮𝗿𝗱𝘀 𝟮𝟬𝟮𝟰
𝗘𝗻𝘁𝗿𝗲𝗽𝗿𝗲𝗻𝗲𝘂𝗿: Ananda van Doorn, Johnny Ma, Omar Zakaria Fouab, Ramin Mamedov ✔, Sacha Martina 💁🏽♀️, TJ Marshall, Yasin Kiliç.
𝗠𝗮𝗻𝗮𝗴𝗲𝗿: Anny Ho, Cato Bui, Dagmar Oudshoorn-Tinga, Dinesh Binda, kavita Chigharoe, Kobi Ampoma, Samer Alwaealy, Annick Mantoua.
𝗥𝗶𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗦𝘁𝗮𝗿: Faysal (Fernon) Longfur, Hasan Mert Arslan 🎤, Ilias Âdmi, Nisrine Belhaj, Samia Boukhizzou, Seyda Dokgoz, Shemar Holmond
Dit zijn de leiders van nu en de toekomst. Ze zijn succesvol, ambitieus, inspirerend, maatschappelijk betrokken en dienen als rolmodel voor velen.
Dat is precies waar de verkiezing om draait! Multiculturele professionals (meer) zichtbaar maken, rolmodellen creëren en een stuk representatie bieden die Nederland tot op de dag van vandaag nodig heeft. Ook geïnspireerd worden? Ga naar: https://lnkd.in/dHi66ez8 voor hun verhaal!
𝗪𝗵𝗮𝘁’𝘀 𝗻𝗲𝘅𝘁?
Vanaf deze week stellen de genomineerden zich voor aan de jury bij onze hoofdsponsor ING Nederland.
Tijdens de selectierondes kijkt de jury met name naar de weg die de kandidaat heeft afgelegd, hun visie, de potentie van de kandidaat en hun maatschappelijke betrokkenheid.
Na de selectierondes beslist de jury wie de drie finalisten zijn per categorie. Trots op onze jury: Mariëtte Hamer, Steven Martina, Ron Steenkuijl mba & Marcia Moestoredjo.
To be continued, dus houd onze pagina in de gaten!
Let’s celebrate stories that inspire diversity
“Blijf trouw aan je eigen normen en waarden, die maken dat jij bent wie je bent!“
Mahboebeh is 36 jaar en woont met haar man Peter, zoon (6) en dochtertje (5) in het groene Bilthoven. Ze was 4 jaar toen ze uit Iran naar Nederland kwam. Mahboebeh draait al lange tijd mee in de juridische wereld als Advocaat. Sinds 2019 werkt ze voor de NVWA bij Juridische Zaken. Hier houdt zij zich bezig met zaken in relatie tot het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, zoals de onderwerpen als tabak, eten, drinken, speelgoed en productveiligheid. Mahboebeh staat aan de lat voor de juridische aansturing en afstemming, zowel binnen haar team als daarbuiten. Daarnaast is signalering richting teamleiders en ministeries een belangrijk onderdeel van haar werk.
Wat betekent Diversiteit en Inclusie voor jou en jouw functie?
Ik vind het belangrijk dat we – zowel binnen het team als daarbuiten – divers zijn op álle fronten. Het publiek dat wij bedienen is ontzettend breed: van grote industriële voedselproducenten tot kleine buurtwinkels, van (online) speelgoedverkoop tot de gehele tabaksindustrie. Het is belangrijk dat we ons in kunnen leven in waar het in de samenleving over gaat. Je hebt een divers team nodig om samen tot verschillende soorten oplossingen te komen met verschillende perspectieven.
Afgelopen jaren heb ik bij de NVWA veel geleerd over diversiteit en inclusie. Op mijn huidige positie kan ik openlijk praten over mijn bevindingen en obstakels, en ik ervaar sterke steun van mijn teamleider, afdelingshoofd en directeur. Het is belangrijk dat anderen zich ook veilig voelen over diversiteit en inclusiviteit uit te spreken en dat moedig ik graag aan.
Waarom vind jij het belangrijk dat NVWA de Global People Awards steunt?
Vorig jaar woonde ik het gala bij, waarbij de toespraken van de finalisten diepe indruk op me maakten. Het was indrukwekkend om te horen welke prestaties deze individuen hebben geleverd en welke achtergronden ze hebben.
Het is inspirerend om te zien hoe mensen zich ontwikkelen, maar nog belangrijker is dat ze hun verhaal delen tijdens de Global People Awards met het grote publiek. Het is een podium waarop rolmodellen schitteren en anderen de mogelijkheden kunnen ontdekken van wat er bereikt kan worden, terwijl men trouw blijft aan de eigen normen en waarden.
Dit is waarom ik het cruciaal vind dat de NVWA deze awards steunt. Bovendien ben ik gedreven om binnen de NVWA manieren te onderzoeken om meer van dit soort inspirerende managers aan te trekken en te behouden zodat ook het management van de NVWA een goede afspiegeling van de maatschappij wordt.
Aan welke drie eisen moeten dé winnaars voor de Global People Awards aan voldoen?
Ik vind deze 3 punten erg belangrijk:
- Maatschappelijke betrokkenheid: De winnaars openen deuren voor anderen en laten zien dat je juist door bijzondere kwaliteiten je doelen kan bereiken. Dit houdt ook in dat anderen op de hoogte zijn van hun bestaan en hen als een voorbeeld beschouwen.
- Authentiek blijven: Het is belangrijk dat ze trouw blijven aan zichzelf en niet het gevoel hebben zich anders te moeten gedragen. Door zichzelf te durven uiten, dienen ze als een voorbeeld voor anderen.
- Maatschappelijk bewustzijn: Ze moeten zich bewust zijn van de samenleving en de actuele kwesties die daarin spelen. Het is belangrijk om te weten tegen welke vooroordelen ze kunnen aanlopen en hier op een constructieve manier mee om kunnen gaan.
Wat doe jij zelf binnen NVWA om Diversiteit en Inclusie te bevorderen binnen de organisatie?
Diversiteit en Inclusie is een blijvend onderwerp op de agenda van de NVWA. Met een aantal collega’s hebben we onlangs ‘Kleur-Rijk’ opgericht, een netwerk binnen de NVWA voor culturele diversiteit. Hierbij zijn onze belangrijkste doelen:
- Actieve bestrijding van racisme en discriminatie;
- Kansenongelijkheid voorkomen en daarmee kansengelijkheid bevorderen;
- Kwesties die we tegenkomen aan de kaak stellen, maar ook het aannamebeleid bekijken, veranderen, samen met het management concrete doelen stellen en hier consequenties aan verbinden.
Daarnaast voer ik veel sollicitatiegesprekken. Daarbij probeer ik echt te letten op een divers aannamebeleid. Zo schrijf ik iemand niet direct af bij de eerste de beste taalfout, maar kijk ik waar iemand vandaan komt en welke weg iemand heeft afgelegd tot aan het schrijven van een brief. Zo geef je mensen met veel doorzettingsvermogen en inzet een kans en zorgt dit uiteindelijk voor meer diversiteit in je organisatie.
Na zenuwslopende juryrondes, was het gisteren aan Maarten van Beek (HR-directeur ING Benelux) om de finalisten bekend te maken tijdens een borrel voor alle genomineerden, in het prachtige ING Cedar gebouw.
De finalisten van de Global People Awards 2022 zijn:
Entrepreneur: Edson Sabajo, Mariam Talhaoui en Mohammed Chahid
Manager: Hilary Richters, Meryem El Bouyahyaoui en Noraly Soedito
Rising Star: Mahmut Mazlum, Philip Schemmekes en Yasmina Khababi
De andere genomineerden zijn: Joey Mahadewsing, Maggie Feng, Manizha Nabizada, Manouschka Bottse, Marc Derby, Caner Duman, Mpanzu Bamenga, Nadia El Gargouri, Nihad Harrach, Ayoub Louihrani, Elijah Ezra Sanches, Esma el Mourabit en Soufiane Achtot.
De finalisten zijn door een onafhankelijke en vakkundige jury bepaald, bestaande uit: Ron Steenkuijl mba, Yuwong Chou, Steven Martina, Kouros Falahi Firouzi en Iris Vrolijks.
What’s next?
Op 26 november zullen de finalisten zich “live” presenteren tijdens het prestigieuze-gala van de Global People Awards in Grand Hotel Huis ter Duin. Het doel van deze verkiezing? Multiculturele rolmodellen zichtbaar maken om anderen te inspireren hun dromen na te jagen en de kracht van diversiteit te laten zien.
De meest inspirerende kandidaat per categorie wordt vervolgens tot winnaar verkozen van het jaar 2022.
Let’s celebrate stories that inspire diversity
Nasima el Bachiri-Ouamar (43) wil een voorbeeld zijn. Ze heeft vijf bedrijven in Almere. ‘Ik hoop dat jongeren door mijn verhaal denken: het kan dus wel.’
Nasima el Bachiri-Ouamar was heel jong, vertelt ze, toen ze haar toekomst al voor zich zag. Ze zou ondernemer worden. Ze fantaseerde erop los. ‘Misschien kan ik later dit wel. Of als ik dat nou eens doe. Ik kon uren dagdromen. Ik wilde totaal onafhankelijk zijn, eigen baas.’
Wacht maar, dacht ze. Ze hield zich klein. ‘Ik vertelde het niemand. Bang als ik was dat mensen zouden zeggen: jij, de dochter van een Marokkaanse fabrieksarbeider en een Marokkaanse huisvrouw?’ Op de basisschool in Bussum kreeg ze een havo/vwo-advies. ‘Maar mijn ouders hadden iets van: jij hoeft dat niet, je gaat toch niet studeren.’
Ze ging naar de mavo, koos voor ‘de veilige weg’. Ze wist: ‘Ooit ga ik het tegendeel bewijzen.’ Na de mavo deed El Bachiri de mbo-opleiding directiesecretaresse. Dat was ze, toen ze in 2000 besloot haar droom waar te maken.
Eerst met een schoonmaakbedrijf, B Flex Cleaning. Later kwamen daar bruidswinkel La Novia Boutique bij (‘een meisjesdroom’), uitzendbureau B Flex Jobs, Boutique Desk (een bedrijfje dat flexplekken verhuurt aan startende vrouwelijke ondernemers die ze ook adviseert en begeleidt) en Flevo Timmerfabriek. Het zit allemaal in Almere.
El Bachiri was al jong de maatschappelijk werkster thuis
Haar vastberadenheid had alles te maken met hoe haar vader, die doofstom was, werd behandeld in de Bussumse chocoladefabriek van Bensdorp waar hij werkte. Zo goed en zo kwaad als het kon, vertelde hij aan zijn vrouw hoe hij werd gepest. Omdat hij doofstom was. En Marokkaan.
‘Ik hoorde die verhalen. Dat was echt niet okay. Ik werd, toen ik een jaar of zes was, al door mijn ouders bij van alles betrokken. Ik was hun maatschappelijk werkster. Ik wist wat mijn vader verdiende, wat de huur was, hoeveel we aan gas en elektriciteit kwijt waren. Ik schreef alles voor mijn moeder op. We kwamen amper rond.
Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het later iets luxer hebben, maar ik droomde niet van hoe ik nu leef”
‘Ik wilde het later goed hebben. Het eten kunnen kopen dat ik wilde eten, de kleren die ik wilde dragen. We woonden met zijn achten in een kleine eengezinswoning. Met vijf van de zes kinderen sliepen we in één kamer, in stapelbedden. Ik wilde het iets luxer hebben. Ik droomde niet van hoe ik nu leef. Zo ver durfde ik niet te gaan. Ik woon met mijn man Ibrahim en onze vijf kinderen in een prachtig vrijstaand huis. Wij hebben het heel erg goed.
Ik wilde ook ondernemer worden om mensen te helpen. Ik wilde mensen als mijn vader een kans geven om zich te ontwikkelen. Dat zat in mijn hoofd.’
Ondernemen leek haar niet moeilijk
Voorbeelden had ze niet. Of het moet de ondernemende directeur van Spaarbeleg zijn geweest, van wie ze de secretaresse was. Hij had haar als stagiaire aangenomen en zag potentie in haar. ‘Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik, het leek me niet heel moeilijk.’
Haar ouders komen uit de omgeving van de stad Nador, in het Rifgebergte, in het noordoosten van Marokko. Vader kwam in 1969 naar Bussum, moeder acht jaar later. Over haar moeder kan ze een boek schrijven, zegt ze. In Marokko verloor ze vijf dochtertjes. De oudste werd vijf, de jongste negen maanden. Vermoedelijk overleden ze alle vijf aan hersenvliesontsteking.
‘Ze zijn in haar schoot gestorven. Mijn vader was in Nederland. Ze moest alles in haar eentje regelen. Er was geen enkele communicatie mogelijk. Mijn vader wist van niets. Hij kwam in Marokko aan met kleren voor zijn dochtertje en hoorde daar: ze is overleden.’
Toen haar moeder naar Nederland kwam, kwam ze met vier kinderen. Nasima werd in het ziekenhuis in Naarden geboren, net als haar zes jaar jongere zus. ‘Mijn moeder dacht: ik heb alles achter me gelaten, ook mijn ellende.’
Ze was veertien toen broertje Hamito werd doodgeschoten
Niet dus. In 1992 werd haar zoon Hamito van vijftien doodgeschoten in een speeltuin in Hilversum. Nasima was veertien. Een groepje jongeren veroorzaakte geluidsoverlast. Hamito kwam net aangelopen, toen een buurtbewoner door het lint ging en met een geweer het vuur opende. ‘Dat was heel, heel heftig. Het werd breed uitgemeten in de media. Je hoorde over racistische motieven.
‘Mijn moeder was in totale shock. Het hele huis zat vol met mensen die kwamen condoleren en zij zat daar als een standbeeld. Ik begreep haar niet en dacht: heb jij geen verdriet? Mijn vader liet zijn verdriet wel zien. We hebben thuis heel lang niet gesproken over Hamito. Later wel, hoor. Mijn vader deed mee. Mijn moeder keek toe, met een brok in haar keel. Ze kan nog steeds niet naar zijn foto’s kijken.’
Haar ouders voelden: zie je wel, ze moeten ons niet. Ze wisten ook: in Marokko hebben onze kinderen weinig toekomst. Het gezin ging een paar keer op en neer. In de zomer van 1995 keerden ze definitief terug in Bussum. Kort daarvoor had ze in Marokko Ibrahim ontmoet. ‘Op zich vermaakte ik me daar wel. Hij was mijn grote steun. Ook door hem vond ik mijn identiteit.’
El Bachiri heeft van twee culturen, dat is rijkdom
Het gezin was eind jaren zeventig een van de eerste gastarbeidersgezinnen in ’t Gooi. Op hun basisschool waren Nasima en haar broers en oudere zus de eerste Marokkaanse leerlingen. Thuis was het traditioneel Marokkaans. Buiten droegen de zussen geen hoofddoek.
‘We vielen op, aan beide kanten. Ik had alleen Nederlandse vriendinnen. Ik wilde Nederlands zijn. Dan hoorde je overal bij en kon je meer bereiken, dacht ik. Ik was als puber in verwarring.
“Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes”
‘Toen ik ouder werd, dacht ik: wacht even, ik ben ook Marokkaans. Ik ga uit mijn dak op Marokkaanse muziek en zing mee met Kleine jongen van André Hazes. Ik heb van beide culturen. Dat is rijkdom. Dat heb ik aan mijn kinderen meegegeven. Zij hebben geen identiteitscrisis gehad.’
Nasima trouwde toen ze zeventien was
Haar mavo maakte ze na terugkomst in 1995 af. ‘Een jaar later kwam Ibrahim me achterna. Net als nu was er een personeelstekort. Hij vond snel een baan in de schoonmaak.’ Ze trouwden rap. Ze was zeventien. Misschien moest het zo zijn. De dood van haar broer bracht haar in Marokko, waar ze de man van haar leven vond.
Mektab, heet dat in de islam, voorbeschikking. Bij haar ouders had ze te maken met geboden en verboden. Pas veel later, bij het bestuderen van de islam, ontdekte El Bachiri diepgang en betekenis.
‘Als mijn moeder het geloof niet had gehad, was ze eraan onderdoor gegaan. Volgens de islam gaan kinderen naar de hemel. Dat Hamito zo jong zou overlijden, stond geschreven, daar konden we niets aan doen, zei moeder. Als veertienjarige snapte ik dat niet. Ze heeft het later uitgelegd. Haar troost was: Hamito en mijn dochters zijn in de hemel. Als ik kom te overlijden, zie ik zes van mijn kinderen daar. Dat was haar houvast.’
Na vijf uur begon ze met het schoonmaakwerk
Als directiesecretaresse bij Spaarbeleg was El Bachiri verantwoordelijk voor de schoonmaak. ‘Die liep niet goed. Ik dacht: ik ga het zelf doen.’ ’s Ochtends stapte ze op hakken in de auto, in de achterbak lagen de schoonmaakspullen. Na vijven ging ze poetsen. ‘Ik ben perfectionistisch. Niemand had wat te klagen. Op een gegeven moment ben ik naar boven gelopen, waar een ander bedrijf zat, en heb ik gezegd: ik wil het hier ook doen. Dat vonden ze een goed idee.
‘Ik wilde schoonmaakwerk vinden voor Ibrahim. Als ik 8 uur per dag werk vind, dan kan hij dat mooi doen, had ik bedacht. Onder zijn niveau, in Marokko was hij aan de universiteit begonnen, maar dan zou hij niet meer afhankelijk zijn van anderen, zoals mijn vader was.’
Dat was in 2000. Jaren hield ze ‘voor de zekerheid’ haar baan als directiesecretaresse. Tot ze in 2003 in het ziekenhuis belandde. Haar netvlies liet los. ‘Ik dreigde aan beide ogen blind te worden. In afwachting van de operatie heb ik twee weken rechtop in een ziekenhuisbed moeten zitten. Ik heb kunnen nadenken.’
De conclusie: ‘Waar slaat het op?’ Ze werkte meer dan 80 uur per week. Inmiddels had ze een zoontje van twee. ‘Ik kon een aardig inkomen uit mijn bedrijf halen, Ibrahim was aan het werk. Als ik niet in het ziekenhuis was beland, was ik overwerkt geraakt. Kennelijk moest dit gebeuren.’ Haar ogen kwamen in orde. Ze nam ontslag.
Door corona moest El Bachiri afscheid nemen van schoonmakers
El Bachiri bouwde B Flex Cleaning gestaag uit. Ze haalde grote klanten binnen waaronder Starbucks en La Place. Ze maakte crises mee. De grootste was vorig jaar, toen kantoren, restaurants en andere werkplekken werden gesloten als gevolg van corona. Ze moest afscheid nemen van zo’n vijftig schoonmaakmedewerkers, bijna een derde van het totaal.
‘Heel pijnlijk. Maar weet je wat zo mooi is? Ik kreeg van iedereen begrip. En ik heb voor iedereen de deur opengelaten: straks hebben we elkaar weer nodig, mag ik dan een beroep op je doen? Twintig tot dertig mensen zijn teruggekomen. Ik heb schoonmakers in de timmerfabriek gezet. Enkelen zijn gebleven en timmerman geworden.
We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak
‘De meeste mensen die bij mij werken, zijn met een hulpvraag binnengekomen. We hebben een timmerman die 100 procent doof is. Die man kwam bij me. Hij had de juiste opleiding, maar kwam niet aan de bak. Dus ik zei tegen de projectleiders in de fabriek: kunnen wij hem een kans geven?
‘Veel te lastig, zeiden ze, en gevaarlijk, want hij hoorde de machines niet. Daar neem ik nooit genoegen mee. Dan ga ik in gesprek. Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het wel kan. Die man werkt nu acht maanden bij ons. Iedereen is dolblij met hem.’
El Bachiri beslist uiteindelijk op intuïtie
Dat haar schoonmaakbedrijf vorig jaar een tijd zo goed als stil lag, vond ze voor zichzelf niet eens zo erg. ‘Ik heb van de stilte kunnen genieten. Dat was in twintig jaar niet voorgekomen. Maar na verloop van tijd werd het me te stil. Ik werd getipt over een timmerfabriek die failliet was verklaard. Het leek me heel gaaf.
‘Het was in de buurt en totaal iets anders. Aan de andere kant had het ook iets bekends. We maken veel schoon in de bouw. Ibrahims vader was meubelmaker. De geur van hout kenden we. Uiteindelijk beslis ik op intuïtie. Het voelde goed. Ik heb het idee dat ik een jaar op school zit. Ik leer ongelooflijk veel over hout. We maken tiny houses, maar leveren ook deuren, kozijnen, onderdorpels en skeletten voor grote huizen.’
Geloof speelt een belangrijke rol in haar leven
Ze zegt: ‘Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven.’ Medemenselijkheid heb je of heb je niet, maar El Bachiri haalt dat ook uit de islam. Dat mensen voor wie ze haar nek had uitgestoken, haar ook weleens teleurstelden, leidde vroeger tot verdriet. Als ze een grote klant misliep, lag ze nachten wakker. Nu weet ze: het stond geschreven – mektab.
Niet dat El Bachiri geen stress en frustraties meer heeft. Vier keer in de week is ze een uur in de sportschool om hard tegen een stootzak te slaan en te trappen. ‘Dat is superfijn.’
De onafhankelijkheid en vrijheid waarover ze droomde, heeft ze al lang te pakken. Ze is moeder van vijf kinderen en succesvol ondernemer. De oudste zoon is twintig, de jongste, ook een zoon, is zes. Daartussen zitten nog een jongen en twee meisjes.
De meest gestelde vraag aan haar: hoe doe je dat allemaal? Aan El Bachiri kan die gerust worden gesteld. Want naast al het andere deed zij ook de kinderen.
‘Zeker in het begin was Ibrahim altijd aan het werk. Dat was geen straf voor hem. Hij deed de buitendienst, dat was zijn taak. Hij houdt van ze, maar het was een straf voor hem geweest, als ik hem bij de kinderen had gezet. Schoolreisjes? Dat deed en doe ik. Nachtvoeding? Deed ik. Of dat misschien ook aan mij ligt? Zeker. Ik doe alles het liefst zelf.’
De kinderen stonden en staan voorop. Ze brengt ze