DEN BOSCH – Op straat wordt ze ‘babi pangang’ genoemd en op haar eerste honderd sollicitatiebrieven kreeg ze nul reacties. De ‘Brabantse Chinese’ Yuwong Chou kreeg in haar leven vaak te maken met racisme en discriminatie. Nu staat ze aan de top van een miljoenenbedrijf. ,,Racisme is er gewoon, het hangt van jezelf af hoe je ermee omgaat.’’
Het is chaos in het restaurant van haar ouders tijdens carnaval. Ladderzatte gasten gooien eten door de zaak, de grond is bezaaid met afval. De 12-jarige serveerster zucht eerst en tikt dan een oproerkraaier op de schouder. Jullie betalen voor de schoonmaak of mogen zelf opruimen, klinkt het.
,,Toen kropen ze over de grond om het op te ruimen’’, vertelt Yuwong Chou, nu 51, met een tevreden glimlach. Gewoon zeggen waar het op staat, dat was de les die ze leerde. Zulke lessen hebben haar gebracht tot waar ze nu staat. 39 jaar na dato zwaait ze samen met haar man Gert-Jan de scepter over de succesvolle drukkerij ADC in Den Bosch, met een miljoenenomzet en 125 man personeel. Haar prestaties zijn zo opvallend dat ze vorige week een Global People Award won, een prestigieuze prijs voor multiculturele ondernemers.
,,Ik ben géén slachtoffer’’, benadrukt de Bossche met een onmiskenbaar Brabantse tongval over alle discriminatie. ,,Ik heb gekozen voor de liefde, voor wat ik zelf wil. Dat is toch het mooiste wat er is?’’
De jeugd van Chou was zwaar. Als enige buitenlandse groeide ze op in Mierlo-Hout. ,,Ik werd ontzettend veel gepest’’, vertelt ze. ,,Een keer was het zo erg dat ik me een uur lang verstopte. Toen ik terugkwam, was de leraar zo geschrokken dat hij de klas opdroeg niet meer te pesten. Daarna is het ook niet meer gebeurd.’’
Ik houd altijd rekening met discriminatie
– Yuwong Chou
Na school werkte ze elke dag hard in het restaurant van haar ouders. Chou werd er snel zelfstandig, tegen het zere been van haar ouders. Op haar 20ste wilden zij haar uithuwelijken aan een ‘goede’ Chinese jongen. ,,Hij had onze toekomst al helemaal uitgestippeld: vier kinderen en een restaurant. Dat ik zou gaan studeren, was voor hem geen optie. Daar had ik natuurlijk helemaal geen trek in. Op de terugweg zei ik tegen mijn moeder: ‘Wat je ook doet, ik ga niet met hem trouwen’.’’
,,Toen brak de pleuris uit. Mijn vader was echt heel boos over het feit dat ze mij niet meer in de hand hadden. Omdat ik wist dat ze zouden blijven doorzeuren, trouwde ik heel snel met mijn toenmalige vriendje.’’
Boos is ze er er niet meer over. ,,Integendeel. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad. In China gaat trouwen nou eenmaal meer over het verstand in plaats van de liefde. Zij hebben zelf ook niet geleerd om liefde te krijgen. Dus kúnnen ze die ook niet geven op de manier die ik had gewild.’’
,,Vreselijk. Ik verstuurde honderden brieven, maar mocht nergens op gesprek komen. Op een gegeven moment zei het uitzendbureau dat door mijn naam mensen dachten dat ik geen Nederlands kon. Daar snapte ik niets van. In een schoolklas zie je dat ik anders ben, maar op mijn cv staat toch echt dat ik in Helmond ben geboren en in Nederland heb gestudeerd. Ik was er echt een paar weken van in de war.’’
Via-via kwam ze toch aan een baan. Later sprak ze erover met een bedrijf dat haar eerder had afgewezen. ,,Ik had net zo goed bij jullie kunnen werken, dan waren jullie groot geweest, zei ik tegen hen. Nu is ADC zo groot.’’ Lachend: ,,Volgens mij kan ik echt iets.’’
Racisme raakt me niet meer
– Yuwong Chou
Onlangs vertelde een recruiter haar dat mensen nog steeds worden afgewezen vanwege hun naam. Tot groot verdriet van Chou. ,,Ik kan me voorstellen dat jongeren na tientallen afwijzingen de hoop opgeven. Maar ik wil benadrukken: doe dat niet. Als je maar hard genoeg werkt, komt talent uiteindelijk bovendrijven. Daar doe ik bij mijn eigen bedrijf in elk geval mijn uiterste best voor.’’
In haar eigen leven houdt Chou ‘altijd’ rekening met discriminatie. Zo wordt ze op straat word ik nog weleens met babi pangang aangesproken. ,,Dan draai ik me om en zeg: over tien minuten is hij klaar. Bij zakenafspraken merk ik dat er soms kortsluiting ontstaat als ze mij zien. Als ik binnenkom samen met mijn mannelijke collega, denken ze vaak dat hij de directeur is en ik de secretaresse, die maar even koffie moet halen. Dus tegenwoordig stel ik me vaak eerst voor voordat we inhoudelijk beginnen te praten. Ik maak ook altijd een grapje over mijn Brabants accent. Als je me niet kan verstaan, hoor ik het graag.’’
,,Niet meer. Ik wil ook geen zielig verhaal ophangen. Racisme is er gewoon, en dan hangt het van jou af hoe je ermee omgaat. Het lijkt me vermoeiend als je je de hele tijd voelt aangesproken. Misschien heeft mijn jeugd me daarbij geholpen. Als kind tegen je ouders in opstand komen is veel zwaarder dan een keer worden uitgescholden.’’
,,Ja, soms wel. Dat komt door het Chinese in mij: altijd maar doorgaan. Ik heb echt moeten leren om af en toe stil te staan. Zo zit ik tegenwoordig weleens op een terrasje, dat had ik vroeger echt nooit gedaan. Het is eigenlijk best bijzonder wat ik allemaal heb bereikt. Als 12-jarig meisje had ik nooit verwacht dat ik hier zou staan, als directeur bij zo’n groot bedrijf.’’
,,Ik zou als allereerste vragen wat ze zelf zou willen doen. Je moet altijd doen wat je leuk vindt, dat kost de minste energie. Je hoeft niet de paden te bewandelen die andere mensen voor je uitstippelen, want het leven is daar echt te kort voor.’’
Bron: Yuwong Chou (51) is directeur van miljoenenbedrijf: “Ik maak altijd een grapje over mijn Brabants accent”. (2021, 17 november). AD.nl. Geraadpleegd op 19 november 2021, van https://www.ad.nl/den-bosch/yuwong-chou-51-is-directeur-van-miljoenenbedrijf-ik-maak-altijd-een-grapje-over-mijn-brabants-accent~ae6b4d2a/?fbclid=IwAR2C-YBRnGj8GS_hWWuBYbuIsDr8N-AhQX0JClh4b-tv0PuXyFp0NuB3WBo
Wij houden jou graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom onze interessante vacatures en onze unieke netwerk- en wervingsevents. Maar ben je actief op zoek naar een nieuwe carrière en wil je graag dat wij meedenken?
Upload dan je CV hier!